Φόβος

Φοβάμαι. Αυτό σκέφτηκα. Κι ο φόβος τρέφει κάθε μου αυταπάτη.

Φοβάμαι ότι ο αδερφός μου ήταν εκεί μέσα. Φοβάμαι ότι σκοτώθηκα εκεί. Φοβάμαι να δω την μαμά μου να κλαίει για εμένα. Φοβάμαι την αλήθεια. Φοβάμαι το έγκλημα. Φοβάμαι αυτούς που έχουν την θέση τους στην εξουσία τώρα. Φοβάμαι αυτούς που θα πάρουν τις θέσεις τους αύριο. Φοβάμαι το συμφέρον. Φοβάμαι μήπως δεν βλέπω την αλήθεια, αλλά το ψέμα. Φοβάμαι ότι έχω άδικο. Φοβάμαι την βία. Φοβάμαι την οργή. Φοβάμαι.

Φοβάμαι γιατί δεν έχασα τίποτα εκείνη την ημέρα. Φοβάμαι γιατί είναι όλοι εδώ. Ολοι όσοι ξέρω. Κι ότι κι αν πιστεύω, εγώ μπορώ να φοβάμαι ακόμα, γιατί κανένας από όσους γνωρίζω και αγαπώ δεν ήταν στο τρένο.

Και ελπίζω. Ελπίζω γιατί εκείνοι δεν φοβούνται. Και χαίρομαι γιατί ξέρω ότι εκείνοι δεν θα σταματήσουν. Και ότι εγώ δεν θα ξεχάσω. Γιατί ο φόβος είναι δυνατός, και δεν το επιτρέπει.

Γιατί στις 29 Φεβρουαρίου 2023 δεν ήξερα κανέναν από όσους ήταν μέσα στο τρένο. Σήμερα όμως τους γνωρίζω. Ξέρω τα ονόματα τους. Τη μαμά τους, τα αδέρφια τους. Και γι’αυτό δεν μπορώ να σταματήσω και δεν μου επιτρέπουν να ξεχάσω… Κι όσο και αν φοβάμαι, όσο κι αν λυπάμαι, εγώ είμαι ακόμα εδώ, και δεν είμαι μόνη. Και έχω την ευθύνη, την δυνατότητα, την επιλογή να κάνω κάτι για εκείνους. Όσο μικρό κι αν είναι.